"YO PARA TÍ, PARA MÍ TÚ" - (Voz y letra de Geles Calderón)

"¡QUÉ IMPORTA!" - (Voz y letra de Geles Calderón)

"SONETO DEL AÑIL RECUERDO" - (Letra de Geles Calderón - Voz de Miki)

"NO ME IMPORTAS" - (Letra de Geles Calderón - Voz de Miki)

"¡QUIÉN SABE!" - Poema de Geles Calderón - voz: Bea Salas

.

.

21 de abril de 2019

“SOLILOQUIO” - (Voz y letra de Geles Calderón)














VIDEO con MI VOZ:




 “SOLILOQUIO”
-Diálogo a solas conmigo misma, en voz alta-


¡Basta de silencio!, la cabeza me bulle...,
mato, muero, vivo, duermo, despierto,
sueño, grito, salgo y entro, caigo y vuelo,
sudo, respiro, lucho y me enfrento.
¿Dónde estoy?, ¿por qué no me veo?
no me toco, existo,
¿me elevo?, o acaso... ¡vuelo!,
¿Una copa?, no, no bebo.
Soy un regalo, recibo un desprecio.
Camino con los ojos cerrados,
te veo y no estás, camino por las nubes.
Yo no soy... pero me grito.
Te señalo, ¿dónde estás? 
No existe lo absurdo, soy yo..., 
¿no me comprendes?, es porque no respiras. 
Desnudo mi alma frente a ti, 
lloro, es por mi, no te apenes, ¡sé tú!, 
olvida aquella sombra, inspira, 
no importa el antes.
Revuélcate sobre la tierra,
te espera desde hace siglos,
huélela, aráñala, lámela,
es lo más antiguo bajo tus pies,
es lo más vivo, lo más natural,
lo más necesario para cada ser y tu caudal.
Valora cada mota de polvo, cada rayo de luz
o cada sombra que ella provoca o provocas tú;
tócate, huélete, explórate, conócete,
pero sobre todo: ¡quiérete!,
nadie lo hará como lo haces tú,
¿qué no te quieres?, entonces estás perdido,
Sólo existes atrapado en la maraña que tejiste
sin saber que creabas tu propia tumba antes de morir,
antes de que te lloren -si te lloran-
cuando tu cuerpo empiece a pudrirse,
pero aún lates, bombea ese órgano -a veces maldito-
que yace dentro de tu pecho,
óyelo, siéntelo, se acelera, se hace notar,
te llama, tiene vida propia,
¡qué ‘sin sentido’ es decir esto!
porque sin él... tú estás perdido, sin encuentro.
Alza tus brazos al Universo,
toca lo infinito con tu imaginación,
salta, corre con todas tus fuerzas detrás de tu sombra
para que no te arrebate el segundo puesto,
¿el primero?, ¿quién quiere ser el primero?,
es una equivocación,
siempre es útil la sombra del predecesor
para cobijarse de la excesiva luz... o calor,
Sal al encuentro de semejantes
sin mirar procedencia, formas,
color, idiomas, o si son o no constantes.
Date, ábrete, ríe si quieres, abraza si sientes,
confiésate -si pecaste- al culpable de tu pecado,
pero ¡nunca a un confesor!
Y cuando llegue tu día final,
si eres consciente de ello,
dile a quien más te ame de los vivos:
-“Si ves al amanecer, dile que no me espere”,
y después... ya te puedes ir al nunca jamás en paz,
porque nada debes en el mundo de los llamados ‘vivos’,
ya que la vida te la llevas contigo, porque lo demás...
¡no importa a los muertos!

Geles Calderón 
(04-03-2008) 
.

25 comentarios:

  1. Interesante poema. Me gusta el tono que consigues

    Un abrazo

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Un desahogo de antaño...

      Gracias por tus palabras, Albada.

      Otro abrazo para ti.

      Eliminar
  2. Tu amigo Julio25 abril, 2019 22:08

    " tócate, huélete, explórate, conócete,
    pero sobre todo: ¡quiérete!,
    nadie lo hará como lo haces tú,
    ¿qué no te quieres?, entonces estás perdido,"...solo,estoy solo en mi habitación,todavia no ha oscurecido,pero en esta habitación estoy a oscuras,(quererse,quierete,porque no importa el antes)..escucho tu poema en esa habitación oscura,y los recuerdos se me amontonan,y el pasado se funde con el presente, y miro a un rincon oscuro de esa habitación para olvidar,pero veo a ese otro yo infantil que me persigue y me mira, sin hablarme, y tal vez llorando..
    ¿y si mi vida no fuera mia? ¿y si mi vida no la hubiera vivido yo?
    Este corazón que me bombea es el mismo que he tenido toda mi vida,¿o no?me huelo, me exploro ¿y me conozco? toco el suelo ¿y si viviera en las nubes?
    Puedo salir de esta oscuridad,puedo alzar los brazos al universo y tocar el infinito con la imaginación...es tu poema..
    ES oscuro,no puedo ver mi sombra,a no ser que la oscuridad forme parte de mi sombra...(¡¡ahi me cobijo¡¡)
    He escuchado tu poema,ahi al lado,en esa habitación oscura,...sintiendo mi vida,mirando atras, mirandome un niño que llora,y mirando ese infinito del nunca jamas...al universo, a la tierra..arriba abajo.." y después... ya te puedes ir al nunca jamás en paz,
    porque nada debes en el mundo de los llamados ‘vivos’,
    ya que la vida te la llevas contigo, porque lo demás...
    ¡no importa a los muertos!"
    Hoy ha llovido y ha hecho mucho viento, he sentido la tierra en mi cuerpo,pero ya es de noche, tengo sueño,y he escuchado tu poema,es como si mi vida se pudiera resumirse en un día, ó en un poema,(te quiero GELES)...

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¿Sabes una cosa?, cuando terminé de escribir este soliloquio y lo revisé, me viniste a la mente. No sé, pero vi a 'mi amigo Julio' presente entre mis renglones...
      Me encanta leer tus comentarios, siempre te visualizo tal cual describes tu estancia del momento y tu sentir. Gracias por tu fidelidad, una vez más, mi querido amigo en el tiempo.
      Abrázate por mí, que yo no te alcanzo.

      Eliminar
  3. Francisco Xavier Carvallo Castillo26 abril, 2019 10:28

    La dificultad de encontrarse uno mismo......... Más aún cuando ya en vida andan como muertos......... !!!

    ResponderEliminar
  4. Excelente!. Te envío un abrazo...

    ResponderEliminar
  5. Dario Maturana26 abril, 2019 10:46

    SIEMPRE SERÉ UN ADMIRADOR DE TUS LETRAS...GRACIAS PRECIOSA GELES....

    ResponderEliminar
  6. Agustin Racionero Rivera26 abril, 2019 10:55

    Imconmesurable una delicia de poema, te felicito Geles.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Muchas gracias Agustin, por tus generosas palabras. Me alegra que te guste.
      Un abrazo.

      Eliminar
  7. Tere De León Castro26 abril, 2019 22:32

    Divino sublime como todo lo tuyo me quedó embobada y con una paz inmensa gracias Geles por evocarnos estos sentimientos un besote grande.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias a ti, Tere, por apreciarme y valorar siempre tan bien 'todo lo mio'. Abrazote grande para ti.

      Eliminar
  8. Ricardo Gago Fernández - Verín28 abril, 2019 14:30

    !!! Que bonito todo lo que creas... !!! Es una suerte tenerte como amiga....

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. A sorte é a miña terte amigo, querido Ricardo. Moitos bicos para ti.

      Eliminar
    2. Ricardo Gago Fernández - Verín28 abril, 2019 16:55

      Pero querida Geles.... ! Tamen falas Galego ! ...!. Que e o que non coñeces ! ..... Mi discreción no me permite preguntarte por que conoces el idioma de Rosalia ... y mio ,claro ( no tienes que responderme ), pero la común simpatía contigo, si me lo permites, si que me lleva a decirte que me alegro , ... y mucho. Si de aqui (Ourense ), en puedo serte util, espero no lo dudes. Tamen pra ti esos moitos bicos e pretas, que ben mereces po-los milleiros de bos momentos que nos fas pasar os moitos que te ti tes e que te queremos..... Non des pasos pra tras, nin pra coller pulo.

      Eliminar
    3. Ricardo, tenía un antiguo amigo de la juventud que vive en Ourense, del que últimamente no tengo noticias, ciudad que visité en un par de ocasiones..., de ahí mi 'simpatía' por tu tierra y su gente.

      Eliminar
  9. Me huele a cuerno quemado

    ResponderEliminar
  10. Angelines, Angelines dille a verdade y dile lo hermoso que era y que es en todos los sentidos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¿Quién eres?, 'Angelines' me llama muy poca gente, sólo familia y muy allegados...

      Eliminar
  11. Dura y tierna. Fantástica y realista. Dura y real tu entrega de hoy. Eres única amiga, te admiro.

    ResponderEliminar
  12. ¡¡IMPRESIONANTE!!
    Fuerza, sinceridad, riesgo, firmeza, generosidad, realidad, empatía... Tanto y tanto he sentido al escucharte y leerte, Geles. Nunca dejes de compartir tus sentires, nos transportan hacia nuestros adentros.
    Un gran abrazo, amiga. Gracias por darte tanto.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¿Y si dejara de compartir mis sentires? ¿Y si de pronto desapareciera? ¿De verdad me merece 'el dolor' abrirme tanto y dejarme saber? ... No sé, creo que por respeto a quienes me sentis, seguiré reapareciendo de VEZ EN CUANDO.
      ¡¡¡Echo tanto en falta a seres que llevo en el alma!!!

      Eliminar

Muchas gracias por vuestros comentarios, valoro el tiempo que empleáis en leerme y dejarme vuestra opinión. Un abrazo.